Wie was de meest excentrieke premier van het Verenigd Koninkrijk? Tegenwoordig zullen velen Boris Johnson zeggen, maar na het lezen van het boek ‘The Politics of Pleasure’ door William Kun ben ik overtuigd van Benjamin Disraeli (1804-1881).
Disraeli zat in de negentiende eeuw tientallen jaren in de Britse landelijke politiek. Als parlementariër, minister van Financien, oppositieleider en als premier. Tijdens zijn politieke periode kwam de modernisatie opgang en werd het Verenigd Koninkrijk met haar ‘Empire’ het machtigste land ter wereld. Koningin Victoria regeerde over een rijk waar de zon nooit onderging. Ook voor Disraeli’s relatie met de koningin is aandacht. In tegenstelling tot voorgangers schreef Disraeli kleurrijke beschrijvingen over personen en gebeurtenissen in het parlement. De politicus en de koningin kregen een vertrouwensband. In eerste instantie was er wat politieke weerstand, maar uiteindelijk wist hij het politiek ook voor elkaar te krijgen dat de koningin de titel van keizerin van India kon gaan voeren. Victoria had dit in eerste instantie zelf voorgesteld, naar het scheen om zo evenwaardig met haar aangetrouwde familieleden (in onder andere het Duitse keizerrijk) om te kunnen gaan.
Was Benjamin Disraeli een typische politicus? Tijdgenoten zullen zeker zeggen van niet en hijzelf meende ook dat hij tussen literair schrijver en politicus inzat. Hij bleef tijdens zijn leven boeken schrijven. In het begin was dit financieel noodzakelijk. Disraeli bleef lang schulden houden door een hoog uitgavenpatroon (van de jeugd en het leven moet je immers genieten). Maar uiteindelijk veel belangrijker: doormiddel van het schrijven kon hij zijn levenservaringen verwerken. De personages die hij beschreef kwamen veelal daarom ook overeen met werkelijke personen. De wereld die hij schetste zegde veel over het leven waar Disraeli naar streef.
Kuhn heeft dan ook geen ‘traditionele’ biografie geschreven. De ondertitel van het boek is ‘A portrait of Benjamin Disraeli’. Dit doet hij door de combinatie van het schetsen van de levensloop van Disraeli (geplaatst in historische context) en een analyse van zijn geschreven boeken. Feit en fictie lopen dus samen op, waarbij de fictie van Disraeli door de analyse van Kuhn feiten worden. Zelf was ik niet bekend met de verhalen van Disraeli. Voorkennis is voor het lezen van het boek dan ook niet nodig. Een waarschuwing zou ik wel willen geven. Waarschijnlijk wordt je door het lezen van de biografie wel nieuwsgierig om de originele werken van Disraeli te lezen.
In zijn boek gebruikt Kuhn ook veel fragmenten en citaten uit brieven, kranten en Disraeli’s ouvre. Dit maakt het boek een feest om te lezen, want we kunnen concluderen dat Disraeli geen saai persoon was. Benjamin Disraeli voelde zich heel bewust altijd anders.. Hij was Joods (enige Joodse premier van het Verenigd Koninkrijk), maar voelde zich aangetrokken tot de Rooms Katholieke riten en gebruiken. Zijn stijl van spreken was literair en beeldend. Zijn kleding was uitgesprokener en hoewel door hem nooit letterlijk benoemd (formeel was het nog verboden) was hij op zijn minst bisexueel. Wat betreft politieke opvattingen ging hij ook tegen de tijdsgeest in.
He was obviously a man of genius, but no now knew him and though many books have been written about him. I have no idea what he was like’. Hoewel dit citaat enigszins waar is blijft de kern best herkenbaar en actueel: een man die zocht naar zichzelf en tegen de bestaande conventies inging. Hij volgde daarmee zijn droom.
Margot Asquith
Kroning koningin Victoria
Disraeli’s personality cannot be understood properly or sympathetically unless we take seriously the magnetic pull of the court on his personal compass. In these years he was mainly a privileged spectator at royal events. His commentary on these events is especially sparkling. From an early stage of his career he had an eye for ceremony and understood the attractions of state spectacle.
William kun
Over de kroning van koningin Victoria in 1838 schrijft Disraeli: ‘ The pagent within the Abbey was without exception the most splendid, various and interesting affair at which I ever was present. It far exceeded my expectations. The Queen looked very well and performed her part with great grave and completeness, which cannot in general be said of the other performers. They were always in doubt as to what came next and you saw the want of rehearsal. The Duke (of Wellington) was loudly cheered when he made his homage. Melbourne looked very awkward and uncouth, with his coronet cocked over his nose, his robes under his feet and holding the great sword of state like a butcher.
Disraeli begreep dat een inhuldiging historisch juist moest zijn en er aandacht moest zijn voor de religieuze componenten van de ceremonie, maar dat het vooral ook een theater van staat was. Dat het een sensatie voor iedereen moest zijn, alle deelnemers en toeschouwers.
